Kiedy rozpoznawany jest rak jajnika, histerektomia jest zwykle pierwszym krokiem w planie leczenia. W histerektomii chirurgiczne usunięcie kobiecych narządów rozrodczych, w tym jajników i macicy, nie pozwala na posiadanie dzieci. Depresja jest powszechna po rozpoznaniu raka i można ją zintensyfikować, przyjmując niepłodność wynikającą z operacji. Ale jest też pewna pozytywna wiadomość: samą depresję można leczyć, więc nie ma też powodu, aby cierpieć z tego powodu.
Leczenie raka jajnika: skutki histerektomii
Samo rozpoznanie raka jajnika jest oszałamiające, a złe prognozy często wystarczają, by wywołać depresję. Według Eileen Shinn, doktorantki z University of Texas, M. Anderson Cancer Center w Houston, "Rak jajnika różni się tym, że jest to poważne rokowanie - [tylko] 30 procent leczonych kobiet jest wyleczonych". To pozostawia 70 procent kobiet, które mają do czynienia z nawracającym rakiem i trwającymi terapiami. W szczególności kobiety, które wciąż wyzdrowieją z powodu raka jajnika i które właśnie przeszły operację, najprawdopodobniej odczuwają depresję, zauważa Shinn.
Joy Hannah z Louisville, Ky., Przyznaje, że odczuwała objawy depresji po rozpoznaniu jej raka jajnika w 2001, i nadal zajmuje się emocjonalnymi skutkami powracającego raka jajnika.
Po jej diagnozie Hannah przeprowadziła histerektomię i operację usunięcia guza (operacja mająca na celu pozbycie się jak największej ilości raka, nawet jeśli wszystkie nie można go usunąć). "Miałam ciężki czas - byłam w remisji, ale fizycznie i psychicznie nie byłam tak dobra, jak myślałam, wtedy był mój najtrudniejszy czas" - mówi Hannah. "
Hannah również doświadczyła efektów ubocznych, przypisuje jej chemioterapię, powodując jej dezorientację i depresję. "Myślę, że jest tak wiele rzeczy, że nie zdajesz sobie sprawy, że chemia to robi, tracisz całą swoją pewność siebie To właśnie przydarzyło mi się w pracy", mówi Hannah, "kiedy zdałem sobie sprawę, że pewnego dnia nie mogłem Pamiętaj, że to była najtrudniejsza rzecz, z którą miałem do czynienia, nadal nie jest to łatwe, żyję według moich liczb, to był dla mnie trudny okres, ponieważ tak naprawdę grasz tylko czekając.
Po leczeniu raka jajnika: ostrzegawcze oznaki depresji
U kobiet po histerektomii w leczeniu raka jajnika częściej występuje depresja niż u kobiet po histerektomii z innych powodów. Kobiety w wieku poniżej 40 lat są również bardziej narażone na depresję.
Niektóre typowe objawy depresji obejmują:
- Zmiany w śnie (zbyt wiele lub zbyt mało)
- Zmiany w apetycie
- Uczucie smutku , bezwartościowy, beznadziejny lub bezradny
- Działanie drażliwe
- Uczucie zmęczenia lub obolałości
- Nieumiejętność koncentracji lub zapamiętania
- Niemożność cieszenia się rzeczami, które kiedyś znalazłeś przyjemnymi
Po leczeniu raka jajnika: Radzenie sobie z Depresja
Shinn uważa, że "najlepszym sposobem leczenia depresji jest połączenie leków przeciwdepresyjnych i terapii. W większości przypadków z lekami przeciwdepresyjnymi, musisz spróbować co najmniej dwóch lub trzech, zanim znajdziesz właściwą" - mówi Shinn. Psychoterapia może pomóc wielu ludziom radzić sobie z depresją, rozmawiając o zmieniających się relacjach, myślach i zachowaniach, które mogą przyczynić się do ich depresji.
"Jeśli pacjent uważa, że czuje się przygnębiony, powinna, numer jeden, porozmawiać z onkologiem i zapytać za skierowanie do psychologa ", mówi Shinn. "Po drugie, jeśli nie jest przeciwdepresyjna i nie chce być, powinna zbadać możliwości poradnictwa". Według Shinna są to rozmowy z członkiem kleru, wizyta u doradcy lub terapeuty, lub znalezienie wsparcia u przyjaciół lub członków rodziny. Na przykład Hannah postanowiła dołączyć do lokalnej grupy wsparcia i oprzeć się na przyjaciołach i rodzinie, aby pomóc jej poradzić sobie z depresją.
"Numer trzy", dodaje Shinn, "jeśli pacjentka jest już na antydepresantach, powinna porozmawiać z lekarzem o zwiększeniu dawki lub zmianie leku."
Najważniejszą rzeczą, o której należy pamiętać, jest to, że jest wiele opcje pomagające radzić sobie z depresją po histerektomii. Pamiętaj, że nie jesteś sam - nie bój się poprosić o pomoc swojego lekarza rodzinnego lub onkologa
