Wspólne reguły kciuka wyolbrzymiają wagę, jaką ludzie tracą z powodu redukcji kalorii w diecie, co prowadzi do nierealistycznych oczekiwań i rozczarowań, stwierdzili naukowcy.
Podczas gdy pacjentom mówi się często że cięcie 500 kalorii dziennie pozwoli im stracić funta tygodniowo, bardziej realistyczną formułą jest to, że taka kaloryczna redukcja doprowadziłaby do utraty 50 funtów w ciągu trzech lub więcej lat, zgodnie z Kevin D. Hall, doktor Narodowy Instytut Cukrzycy i Chorób Trawędowych i Nerek w Bethesda, MD i współpracownicy
Już wtedy wyjaśnili w wydaniu 27 sierpnia The Lancet - specjalne wydanie poświęcone otyłości - takie jak utrata masy ciała jest możliwa tylko w przypadku zmniejszenia kalorii jest faktycznie utrzymywany w tym czasie.
Standardowe zasady - zatwierdzone między innymi przez National Institutes of Health i American Dietetic Association - nie uwzględniają dynamicznego reagowania metabolizmu ludzi na zmiany w diecie i składzie ciała, stwierdziła Hall i współpracownicy
Gdyby dieter o wadze 300 funtów mógł naprawdę stracić funta tygodniowo, obcinając jego regularną dietę o 500 kalorii, znikałby całkowicie za sześć lat.
"Ta wszechobecna zasada utraty wagi (znana również jako 3500 zasada [kalorii] -per-funta) została uzyskana przez oszacowanie zawartości energii utraconej wagi, ale ignoruje dynamiczne adaptacje fizjologiczne do zmienionej masy ciała, które prowadzą do zmian zarówno spoczynkowego tempa metabolizmu, jak i kosztu energii aktywności fizycznej - pisali naukowcy.
Kiedy ludzie przybierają na wadze, ich podstawowe potrzeby energetyczne wzrastają, aby utrzymać dodatkową żywą tkankę i ją przenosić. Podobnie, gdy utrata masy ciała zmniejsza zapotrzebowanie na linię podstawową.
A zatem, gdy ludzie zmniejszają liczbę kalorii poniżej podstawowego zapotrzebowania - powodując w ten sposób utratę wagi - różnica między ich spożyciem a zapotrzebowaniem na energię początkową zaczyna się kurczyć. W pewnym momencie może zniknąć całkowicie, w którym to momencie utrata masy ciała zatrzymuje się.
Hall i koledzy połączyli to, co powiedzieli, że jest lepszym modelem spożycia kalorii i wynikającej z tego utraty wagi, włączając mechanizmy sprzężenia zwrotnego, aby odzwierciedlić zmiany metaboliczne w czasie w odpowiedzi do diety i masy ciała.
Wskazuje to, że zmiana wagi w odpowiedzi na ograniczenie kalorii występuje przez względnie długi okres czasu.
Każda redukcja 100 kilodżuli na dobę - 24 kalorii - w spożyciu ostatecznie prowadzi do utraty 1 kg (2,2 funta) wagi ciała, określili naukowcy. Ale tylko połowa tej straty występuje w pierwszym roku. W ciągu trzech lat zostanie osiągnięte 95% ostatecznej straty.
Z drugiej strony, wykorzystując dane z poprzednich badań, Hall i współpracownicy stwierdzili, że ich obliczenia sugerują, że populacja USA ma ciągłe nadwyżki energii na poziomie 30 kilodżuli (7.2 kalorii) na dobę, wyjaśniając rosnące rozpowszechnienie nadwagi i otyłości.
Aby populacja powróciła do wartości wskaźnika masy ciała, który panował w latach 70., średnia dieta musiałaby się zmniejszyć o około 220 kalorii dziennie.
naukowcy zwrócili uwagę, że liczby te są średnie dla dorosłej populacji. Wymagania metaboliczne poszczególnych osób dla utrzymania danej masy ciała znacznie się różnią.
W związku z tym "dana dieta powoduje niepewny poziom niedoboru energii" - napisali Hall i współpracownicy.
Ustalenia mają ważne implikacje dla polityki, naukowcy argumentował.
Na przykład, wskazali oni dokument strategiczny z 2010 r. z amerykańskiego Departamentu Rolnictwa, który zawierał szacunek, że 20% podatek od słodzonych cukrem napojów zmniejszy średnie spożycie energii o 40 kalorii.
Korzystanie z standardowa reguła 3500 kalorii na funt, papier wskazał, że można spodziewać się średniej utraty wagi około 1,8 kg (4 funty) na rok - "niepoprawnie" - twierdzili Hall i współpracownicy.
Ich model pokazuje, że osiągnięcie tego poziomu średniej utraty wagi zajęłoby pięć lat.
"Sugerujemy, że nierealne oczekiwania utraty wagi uzyskane przez błędne stosowanie zasady statycznej diety powinny zostać zastąpione przez nasze metody oceny innych populacji. szersze i bardziej ukierunkowane interwencje na rzecz zapobiegania otyłości ", napisali naukowcy.
Wskazali również, że przy ocenie interwencji model może również uwzględniać aktywność fizyczną i jej wpływ na masę ciała i metabolizm.
Z drugiej strony Ręka, ograniczenie polega na tym, że "zakłada ona doskonałą przynależność do interwencji", a także nie uwzględnia automatycznie zwiększenia spożycia pokarmu, które może towarzyszyć rozpoczęciu programu ćwiczeń.
Problem polega oczywiście na tym, że przyleganie jest zwykle wszystko, ale nie idealne. Co więcej, można to potęgować długim opóźnieniem między zmianami w diecie a zmianami masy ciała, według Hall'a i współpracowników.
Jedną z manifestacji jest to, że pacjenci tracą na wadze podczas wykonywania programu i nadal to robią - przez pewien czas - po powrocie do poprzedniego stylu życia.
"Dieter może wtedy błędnie wywnioskować, że przynależność nie jest niezbędna dla kontynuowania utraty wagi, gdy w rzeczywistości zbliżające się odzyskanie masy zostało już rozpoczęte," wskazali naukowcy.
